دانشجویان دانشگاه تهران و سایر دانشگاههای ایران برای زنده نگه داشتن آرمانهای دانشجویی اقدام به گرامی داشت این روز بصورت یک حرکت نمادین دانشجویی دارند .

اصل این حرکت در زمان خود دارای جنبه طاغوت ستیزی و آمریکایی ستیزی بود که منجر به شهادت سه انسان فرهیخته و اسارت تعداد زیادی از دانشجویان توسط ساواک گردید . این روز مطالبات سیاسی دانشجویان و نخبگان دانشگاهی را در متن خود مطرح می نماید .

از دهه دوم انقلاب اسلامی مطالبات دانشجویی رنگ و بوی جدیدی پیدا کرد و از آرمان خواهی انقلاب اسلامی به تقابل با آرمان های نظام اسلامی تبدیل گردید و در برابر مواضع سیاسی دولت ها و نظام جمهوری اسلامی ، مطالبات سیاسی ، اجتماعی خودرا درخواست می کند .

مؤلفه های مانند : اصلاحات مورد نظر در قانون اساسی ، عدالت اجتماعی ، آزادی سیاسی ، تفکیک وظایف دین و دولت در نظام سیاسی جمهوری اسلامی ، حقوق زنان با تاکید بر فیمنیستی زنان ، تفاهم با آمریکا و اروپا ، نفی استکبار ستیزی ، حذف ادبیات جهادی و سیاسی امت اسلامی ، حقوق اقلیت های سیاسی و مذهبی و .... ، در مجموع از مهم ترین خواسته های جنبش دانشجویی در بحران های سال ۱۳۷۸ و ۱۳۹۸ ، است .

سطح دوم :

دولت مردان سیاسی جمهوری اسلامی از آغاز پیروزی انقلاب اسلامی ، دانشگاه را بصورت مرکز تحول سیاسی دولت ها درآوردند و با حضور هدف مند سیاسی در چنین مراسماتی تلاش دارند ایده و افکار خودرا در قالب یک جریان ملی و دینی طرح نمایند و بدنه دانشگاهی را بصورت انبوه و نمادین همراه خود سازند .

از دوره دکتر ابوالحسن بنی صدر ، شهید رجایی ، ایت الله خامنه ای ، آیت الله هاشمی رفسنجانی ، حجت الاسلام خاتمی ، دکتر احمدی نژاد ، دکتر روحانی و دکتر رئیسی این جریان وجود دارد . و هر کدام سعی و تلاش داشتند تا جوهر فکر سیاسی و حاکمیتی خود را در این نشست سیاسی تحقق بخشند .

تمامی این رئیس جمهوران با چالش موافقان و مخالفان سیاسی خود در این همایش های یکطرفه روبرو بودند و بازتاب آن همه ساله در رسانه ملی و مطبوعات انعکاس داشت .

اینکه چه اصراری است که راه رفته و تجربه شده را رئیسان جمهوری اسلامی امتحان نماید پرسشی جدی است که باید پاسخ گو باشند ؟ در کشور های انقلابی با گرایشات سیاسی مختلف ممکن است در طی یک یا چند دهه ، یک رئیس جمهوری در دانشگاهی بصورت نمادین حضور یابد .اما اینکه دانشگاه بصورت ثابت پایگاه فکری ر ؤسای جمهور باشد فاقد سابقه است .

تأملی در سخنان (‌ محمد حسین بیات ) دبیر انجمن اسلامی دانشگاه شریف پیش از سخنرانی دکتر رئیسی قابل توجه است.

سخنان این برادر دانشجو بجای رعایت ادب و ترغیب رئیس جمهور به اقدامات اصلاحی ، تماما همراه باتوهین و افتراء بود.

بهتربود از رئیس جمهور تقاضای آزادی زندانیان دانشجویی می شد و بجای تسویه حساب سیاسی راه تفاهم انتخاب می گردید .‌من بعنوان یک طلبه حوزه و دانشگاه همیشه اعتقاد دارم روسای جمهور وظیفه ای برای حضور در دانشگاه ندارند.

مراسمات گرامی داشت دانشجویی باید توسط نهادهای دانشجویی انجام شود تا بتوانند آراء و اندیشه خودرا آزادنه در قالب فعالیت مدنی انجام دهند. از سوی دیگر آثار حمایتی مدیریت سیاسی دولتها باید در دانشگاه ها انعکاس داشته باشد .‌

تا بتوانند در یک فضای مشترک همکاری داشته باشند .‌ و از تنش و چالش سیاسی میان دولت و جنبش دانشجویی جلوگیری گردد . و بجای تقابل ، تفاهم فکری و سیاسی رویه ثابت گردد .

شایسته است دولت و قوه قضائیه در یک نقشه راه مشترک در چنین روزی بخشی از زندانیان سیاسی دانشگاهی را آزاد سازند تا شاهد ارامش دانشگاها باشیم.

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه